...ziet er niet alleen uniek uit en functioneert goed; het volgt de wetten van de natuur.
Gastblog door Anaïs Passera van Grown.Bio met een update van Claire Attkisson
Koolstof is niet het probleem. Koolstof is niet de vijand. Koolstof is een belangrijke bouwsteen van al het leven. Het hoort erbij. Het hoort in onze bodem. Het hoort in ons lichaam. Het hoort NIET in zulke grote hoeveelheden thuis in onze atmosfeer en lucht. Dit klinkt in eerste instantie misschien krankzinnig. Zie je, duurzaamheid heeft een narratief probleem. De duurzaamheidsgemeenschap richt zich te veel en op eigen risico op het "morele" verhaal: "doe goed"; "wees minder slecht"; "doe het juiste"; "nul koolstof"; "netto nul".... Het is gemakkelijk om verstrikt te raken in deze taal. Dat doe ik ook. We zien klimaatverandering als een morele zaak omdat we eindelijk de werkelijke kosten zien van het ontwerpen en aandrijven van een economie buiten de natuurwetten om: ons eigen menselijk bestaan staat op het spel. Het is geen "red de ijsberen" tijd. Het is "red de mensen" tijd. Nu zijn we wakker. Tenminste, sommigen van ons.
Waarom ik moeite heb met het morele duurzaamheidsverhaal is dat het sommigen van ons "goed" maakt en anderen "slecht". Deze verdeling zal nooit leiden tot wereldwijde verandering en succes. McDonough (grondlegger van cradle-to-cradle design) en Benyus (grondlegger van biomimicry) stellen daarentegen dat de natuur al heeft uitgevonden hoe miljarden soorten samen kunnen gedijen gedurende miljarden jaren.
